آخرین اصل از اصول مشترک در سیرهٴ پیامبران الهی آن است که آنان در برابر پیشنهاد مترفان قوم خود، که میگفتند: پابرهنگان را از خود دور کنید میفرمودند: ما هرگز این مؤمنان رنجدیده را از خود طرد نمیکنیم.
خدای سبحان که مؤدِّب پیامبران است: «ادّبنی ربی فاحسن تأدیبی»،(1) بهپیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم) میفرماید: ﴿ولا تطرد الذین یدعون ربّهم بالغدوة والعشی یریدون وجهه﴾؛(2) کسانی را که در بامداد و شامگاه پروردگارشان را میخوانند و خواهان چهرهٴ رحمت خاص او هستند طرد مکن. زراندوزان و زورمداران دنیا‌طلب و تنگنظر از پیامبران میخواستند تا آنان، مردم با ایمان را که بر اثر سادهزیستی مورد تحقیر اشراف بودند، از خود برانند؛ ولی آنان هرگز خشنودی مترفان را بر خشم پابرهنگان ترجیح نمیدادند.
حضرت نوح (علیه السلام) نیز در پاسخ مترفان قومش که میگفتند: ﴿وما نریک الا بشراً مثلنا وما نریک اتّبعک الا الذین هم اراذلنا بادی الرأی﴾؛(3) تو بشری مانند ما هستی و افرادی رذل و فرومایه، بدون تحقیق از تو پیروی کردهاند، میفرمود: ﴿وماانا بطارد الذین امنوا انهم ملاقوا ربهم ولکنی اریکم قوماً تجهلون﴾؛(4) من هرگز مؤمنان را از خود طرد نمیکنم. آنان اهل لقای پروردگار خویش هستند و لیکن من شما را مردمانی نادان میدانم. عدم طرد پابرهنگان از فضایل اخلاقی مشترک همه پیامبران الهی است و اختصاص به پیامبر خاصی ندارد.
پانوشت
1. بحار، ج16، ص210.
2. سورهٴ انعام، آیهٴ 52.
3. سورهٴ هود، آیهٴ 27.
4. سورهٴ هود، آیهٴ 29.
منبع: پایگاه جامع شناخت بهائیت
لینک پیگیری مقالات در پیام رسانها:
ایتا:
https://eitaa.com/bahaiat
