درباره اباحه گری و ازدواج با محارم در بهائیت، مقالات بسیاری نوشته شده است؛ لیکن این نوشتار با مروری بر برخی اسناد این احکام، به پیشینه تاریخی اینگونه احکام در جریان دروزیه می پردازیم.
حسین‌علی نوری در باب ازدواج با محارم، تنها ازدواج با زن پدر را حرام می‌داند: «قد حرّمت علیکم ازواج آبائکم»(۲) و دیگر سران بهائیت درباره ازدواج با محارم سکوت کرده‌اند.
عباس افندی دراین‌باره می‌نویسد: «چون امر بهائی قوّت گیرد مطمئن باشید که ازدواج به اقربا نیز نادر الوقوع گردد».(۳) اشراق خاوری نیز از او گزارش می‌کند که نوشته است: «ای بنده بها، از طبقات محرمات سؤال نموده بودید رجوع به آیات نمائید و تا بیت عدل عمومی تشکیل نیابد متفرّعات بیان نگردد مرهون به آن یوم است.»(۴)
همچنین آورده است که گفت: «ولی اقتران اقارب غیر منصوصه راجع به بیت العدل … باری آنچه بیت العدل در این خصوص قرار دهند همان حکم قاطع و صارم الهی است هیچکس تجاوز نتواند.»(۵)
در تاریخ دروزیه درباره ازدواج با محارم آورده اند: «در زمان خلافت و امامت ششمین خلیفه فاطمی (الحاکم بامر الله) عده‌ای از اسماعیلیان به رهبری شخصی به نام درزی، قائم به الوهیت «حاکم» شدند و چون عقاید و اندیشه‌های درزی همچون جواز ازدواج با محارم، الوهیت، حاکم، عقیده به تناسخ، حلول خدا در انسان و … مورد پذیرش مردم مصر قرار نگرفت، او ناچار به ترک مصر و مهاجرت به شام شد. بدین ترتیب فرقه‌ای به نام دروزیه پدید آمد.»(۱)
در یک نگاه کوتاه به این گزارش، شباهتهای فراوانی را می یابیم که میان بهائیت و دروزیه وجود دارد؛ از جمله ازدواج با محارم و ادعای الوهیتی، حلول و … که هم در بهائیت هست و هم در دروزیه.
پانوشت
۱. نصیری، محمّد، مجموعه مقالات اسماعیلیه، ص ۱۲۷.
۲. نوری، حسین‌علی، اقدس، ص ۱۰۴.
۳. افندی، عباس، مکاتیب، ج ۳، ص ۳۷۱.
۴. اشراق خاوری، عبدالحمید، گنجینه حدود و احکام، ص ۱۸۶.
۵. همان، ص ۱۸۵ – ۱۸۶.
منبع: پایگاه جامع شناخت بهائیت
پیگیری مقالات در تلگرام با کلیک روی آدرس زیر:
