بهائیت از جمله جریان‌هایی است که خوشگفتاری و خوشرفتاری را به خوبی در ظاهر رعایت می‌کنند و این منش را یکی از جاذبه‌های خود قرار داده و دیگران را به این وسیله به خود جذب می‌کنند و از سوی شعار تحری حقیقت می‌دهد و دیگران را به تحقیق فرا می‌خواند؛ لیکن بررسی سیره گفتاری و کرداری سران این فرقه حقیقت دیگری را آشکار می‌سازد و روشن می‌کند که این جریان بر خلاف ظاهر آراسته خود، باطنی زشت و سرانی بدگفتار و زشت کردار دارد که به تعالیم خود نیز پایبند نیستند.
حسین علی نوری (سرکرده بهائیت و معروف به بهاء الله) از جمله سران این جریان است که تحمل مخالف را ندارد و درباره مخالفان خود می‌گوید: «تالله الحق من ینکر هذا الفضل الظاهر الباهر المتعالی المنیر ینبغی له بان یسئل عن امه حاله فسوف یرجع الی اسفل الجحیم انتهی.»(۱) آری حسین علی نوری درباره کسی که منکر او شود سفارش می کنند که در باره مادرش تحقیق کنید و در حقیقت در پی توهین و نسبت فحشا دادن به مادر منکر است.
او همچنین در جای دیگری درباره کسی که بغضی از او به دل دارد، می‌نویسد که شیطان بر فراش مادرش داخل شده است: «قل من کان فی قلبه بغض هذا الغلام فقد دخل الشیطان علی فراش امه کذلک تلقی علیکم القول…»(۲)
بنا بر این، از یک سو حقیقت خوشگفتاری سران بهائیت روشن می شود و از سوی دیگر حقیقت شعار تحری حقیقت آشکار می‌گردد و همگان می‌فهمند که اگر کسی تحقیق و تحری کرد و به این نتیجه رسید که حسین علی بهاء بر حق نیست و بهائیت را نپذیرفت، باید نسبت فحشا به مادرش بدهد.
این حقیقت بهائیت است که تحری حقیقت را یک شعار می‌داند و در عمل به آن پایبند نیست و در یک جمله بر این باور است که یا با ما یا علیه و هر که با ما نیست، پس به هر وسیله ممکن باید بر او تاخت، حتی اگر شده با نسبت ناروا و فحشا دادن به مادرش.
پانوشت
۱. گنج شایستگان، اشراق خاوری، ص ۷۸ .
۲. همان، ص ۷۹.
مقالات مرتبط
نگاه بهائیان به آذریها و ترک زبانان
پیگیری مقالات در تلگرام با کلیک روی آدرس زیر:
