پیروان جریان موسوم به احمد الحسن سعی دارند با استناد به روایتی که «حدیث وصیت» خوانده می‌شود، مدعی جدید مهدویت (احمد اسماعیل) را فرزند امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و قائمی معرفی کنند که وعده آمدنش داده شده است و دلیلشان هم نام بودن این مدعی جدید، با نامی است که در این روایت آمده است.
در این نوشته با نقل یک حدیث، نقد امام صادق (علیه السلام) از این نوع استناد را گزارش می‌کنیم:
یزید بن أبى حازم گوید: «از کوفه بیرون آمدم و چون به مدینه رسیدم بر امام صادق علیه السّلام وارد شدم و به او سلام کردم، پس آن حضرت از من پرسید: آیا کسى با تو هم صحبت و همراه بود؟ عرض کردم، بلى، پس فرمود: آیا با یک دیگر سخن هم مىگفتید؟ عرض کردم، آرى، مردى از مغیریّه (یاران مغیرة بن سعید) با من هم صحبت شد، حضرت فرمود: چه مىگفت؟ عرض کردم: او مىپنداشت محمّد بن عبد اللَّه بن الحسن همان قائم است، و دلیل بر آن این است که اسم او اسم پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و نام پدرش نام پدر پیامبر علیهما السّلام است، و من در جواب به او گفتم: اگر نامها را ملاک مىگیرى پس اینکه در فرزندان حسین نیز محمّد بن عبد اللَّه بن علىّ وجود دارد، وى به من گفت: همانا این فرزند کنیز است- یعنى محمّد بن عبد اللَّه بن علىّ- ولى این یکى فرزند زنى آزاد است- یعنى محمّد بن عبد اللَّه بن الحسن بن الحسن- پس امام صادق علیه السّلام فرمود: چه جوابی به او دادى؟ عرض کردم: چیزى در اختیارم نبود (پاسخى نداشتم) که بر او پاسخ گویم، آن حضرت فرمود: آیا نمىدانید که او فرزندان زن اسیر شده است- یعنى قائم علیه السّلام-».(1)
پانوشت:
1. غیبت نعمانى-ترجمه غفارى، ص: 326
«أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِیدٍ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ
الْحَسَنِ التَّیْمُلِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدٌ وَ أَحْمَدُ ابْنَا
الْحَسَنِ عَنْ أَبِیهِمَا عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَیْمُونٍ عَنْ یَزِیدَ بْنِ
أَبِی حَازِمٍ قَالَ خَرَجْتُ مِنَ الْکُوفَةِ فَلَمَّا قَدِمْتُ الْمَدِینَةَ
دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَسَلَّمْتُ عَلَیْهِ فَسَأَلَنِی هَلْ
صَاحَبَکَ أَحَدٌ فَقُلْتُ نَعَمْ فَقَالَ أَ کُنْتُمْ تَتَکَلَّمُونَ قُلْتُ
نَعَمْ صَحِبَنِی رَجُلٌ مِنَ الْمُغِیرِیَّةِ قَالَ فَمَا کَانَ یَقُولُ قُلْتُ
کَانَ یَزْعُمُ أَنَّ مُحَمَّدَ بْنَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَسَنِ هُوَ
الْقَائِمُ وَ الدَّلِیلُ عَلَى ذَلِکَ أَنَّ اسْمَهُ اسْمُ النَّبِیِّ ص وَ اسْمَ
أَبِیهِ اسْمُ أَبِی النَّبِیِّ فَقُلْتُ لَهُ فِی الْجَوَابِ إِنْ کُنْتَ
تَأْخُذُ بِالْأَسْمَاءِ فَهُوَ ذَا فِی وُلْدِ الْحُسَیْنِ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ
اللَّهِ بْنِ عَلِیٍّ فَقَالَ لِی إِنَّ هَذَا ابْنُ أَمَةٍ یَعْنِی مُحَمَّدَ
بْنَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَلِیٍّ وَ هَذَا ابْنُ مَهِیرَةٍ یَعْنِی مُحَمَّدَ
بْنَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ الْحَسَنِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ
ع فَمَا رَدَدْتَ عَلَیْهِ فَقُلْتُ مَا کَانَ عِنْدِی شَیْءٌ أَرُدُّ عَلَیْهِ
فَقَالَ أَ وَ لَمْ تَعْلَمُوا أَنَّهُ ابْنُ سَبِیَّةٍ یَعْنِی الْقَائِمَ(عج)».
(الغیبة للنعمانی، ص: 230)
