الفت‌آمیز بودن دین، یکی از شعارهای بهائیت است. این نوشتار نخست نمونه‌هایی از این شعارها را گزارش می‌کند؛ سپس از تناقض‌هایی پرده بر می‌دارد که در گفتار و کردار و آموزه‌های سران این جریان وجود دارد:
1. شعارها
الف. عباس افندی درباره آثار دین میگوید: «دین باید سبب الفت و محبّت باشد؛ اگر دین سبب عداوت شود، نتیجه ندارد، بی‌دینی بهتر است، زیرا سبب عداوت و بغضاء بین بشر است و هر چه سبب عداوت است، مبغوض خداوند است و آنچه سبب الفت و محبّت است، مقبول و ممدوح؛ اگر دین سبب قتال و درندگی شود، آن دین نیست، بی‌دینی بهتر از آن است، زیرا دین بمنزله علاج است؛ اگر علاج سبب مرض شود، البتّه بی‌علاجی بهتر است؛ لهذا اگر دین سبب حرب و قتال شود، البتّه بی‌دینی بهتر است.»(1)
او در جای دیگری میگوید: «وقتی حضرت بهاء اللّه چون شمس از افق شرق طالع شد و جمیع را به محبّت و معاشرت دعوت فرمود و به نصیحت و تربیت آن‌ها پرداخت، از هر ملّت و مذهبی هدایت کرد، ملل و مذاهب مختلفه را التیام داد و به نهایت اتّحاد و اتّفاق رسانید.»(2)
او همچنین میگوید: «ثالث تعلیم حضرت بهاء اللّه این است که دین باید سبب الفت باشد سبب ارتباط بین بشر باشد؛ رحمت پروردگار باشد و اگر دین سبب عداوت شود و سبب جنگ گردد، عدمش بهتر؛ بی دینی به از دین است، بلکه بالعکس، دین باید سبب الفت باشد، سبب محبّت باشد، سبب ارتباط بین عموم بشر باشد.»(3)
2. تناقض‌ها
الف. بهائیان، بابیت را دین می‌خوانند، در حالی که عباس افندی درباره بابیت میگوید: دوران ضرب اعناق هدم بقاع و حرق کتب...
